سلام. امیدوارم روز و روزگاری که سریعتر از برق و باد می گذرد، برای شما همراه با خوشی و آرامشی باشد که این روزها کمتر در جوامع انسانی و حتی طبیعت، نشانی از آن یافت می شود. راستش برای امثال من، کار شما و امثال شما، مایه دلگرمی و تسلی روح است، به ویژه در این روزهای تاریک ایران و ایرانی و به نسبت کمتر جهان. این روزها که دغدغه نان، حتی کودکان معصوم را فرا گرفته و آنها را از بازی و شیطنت که شکل دهنده شخصیت آنهاست، باز داشته است. در این روزها که به نام و بهانه مذهب و دین (حاصل و پرداخته ذهن بیمارگونه انسان نماها)، کرامت انسانی نه تنها زیر سوال رفته، که از نظر من، دیگر نشانی از آن یافت نمی شود. هویت انسانی، با روزمرگی هایی معنا می شود که اگر طبیعت زبانی همچون ما داشت، رساترین دشنام ها را از آن ما می کرد.
من اما قصد صحبت از تیرگی ها را نداشتم، اما این روزها، دیگر نمی شود ندید و حس نکرد و نشنید و حرفی نزد. با نگاه به جهان پیرامونم، می فهم که همیشه اتفاقات مهم و تاثیر گذار جهان و طبیعت، تدریجی رخ داده اند. هیچ گاه تغییر یکباره، از نظر من اثری همانند تغییرات تدریجی نداشته است، چرا که بعد زمان گویا همیشه، بهترین تثبیت کننده بوده است.
این موضوع را به آن علت می گویم که بعد از ناامیدی های طولانی مدتم بر وضع و اوضاع جهانم و به ویژه پیرامونم، تنها راه را همان می بینم که شما در برنامه خود گنجانده اید: آگاهی های فردی و اندک و اندک و تزریق عنصر تفکر در جامعه به شدت سنت زده و دین زده (احتمالا اصطلاحات اخیر درست و به جا نیستند).
تنها یک موضوع در این میان دغدغه من از جانب کار شما شده بود که شاید تنها یک نظر شخصی باشد و پایه و اساسی بر آن نباشد: من تنها یک جلسه در کلاس های دکتر وکیلی شرکت کردم و در صفحه اجتماعی ایشان، مطالب و نگاه فکریشان را دنبال می کنم، اما احساس می کنم، آن همه اطلاعات و آگاهی های ایشان، به خوبی روی کاغذ و احتمالا با فن بیان قوی ادا نمی گردند و این حق مطلب را خوب به جا نمی آورد. همیشه با خواندن مطالب ایشان و همان یکبار شنیدن مطالبشان، به من آگاهی زیادی داد که حاصل تلفیق تفکرات قبلی من با سخنان ایشان بود. در حالی که اطرافیانی را دیدم و می بینم که نمی توانند با آن مطالب یگانه شوند و مغز مطلب را درک کنند، در حالی که انسان های توانمندی از لحاط فکری و سطح علمی هستند.
آرزومندم، در راهی که پیش گرفتید، همیشه پر انرژی باشید و نا امیدی کمتر به سراغتان آید و اثرات کارتان روز به روز فزون تر.
درود بر شما
لطفا نشریه سیمرغ را برایم ارسال فرمایید .سپاس فراوان
سلام. امیدوارم روز و روزگاری که سریعتر از برق و باد می گذرد، برای شما همراه با خوشی و آرامشی باشد که این روزها کمتر در جوامع انسانی و حتی طبیعت، نشانی از آن یافت می شود. راستش برای امثال من، کار شما و امثال شما، مایه دلگرمی و تسلی روح است، به ویژه در این روزهای تاریک ایران و ایرانی و به نسبت کمتر جهان. این روزها که دغدغه نان، حتی کودکان معصوم را فرا گرفته و آنها را از بازی و شیطنت که شکل دهنده شخصیت آنهاست، باز داشته است. در این روزها که به نام و بهانه مذهب و دین (حاصل و پرداخته ذهن بیمارگونه انسان نماها)، کرامت انسانی نه تنها زیر سوال رفته، که از نظر من، دیگر نشانی از آن یافت نمی شود. هویت انسانی، با روزمرگی هایی معنا می شود که اگر طبیعت زبانی همچون ما داشت، رساترین دشنام ها را از آن ما می کرد.
من اما قصد صحبت از تیرگی ها را نداشتم، اما این روزها، دیگر نمی شود ندید و حس نکرد و نشنید و حرفی نزد. با نگاه به جهان پیرامونم، می فهم که همیشه اتفاقات مهم و تاثیر گذار جهان و طبیعت، تدریجی رخ داده اند. هیچ گاه تغییر یکباره، از نظر من اثری همانند تغییرات تدریجی نداشته است، چرا که بعد زمان گویا همیشه، بهترین تثبیت کننده بوده است.
این موضوع را به آن علت می گویم که بعد از ناامیدی های طولانی مدتم بر وضع و اوضاع جهانم و به ویژه پیرامونم، تنها راه را همان می بینم که شما در برنامه خود گنجانده اید: آگاهی های فردی و اندک و اندک و تزریق عنصر تفکر در جامعه به شدت سنت زده و دین زده (احتمالا اصطلاحات اخیر درست و به جا نیستند).
تنها یک موضوع در این میان دغدغه من از جانب کار شما شده بود که شاید تنها یک نظر شخصی باشد و پایه و اساسی بر آن نباشد: من تنها یک جلسه در کلاس های دکتر وکیلی شرکت کردم و در صفحه اجتماعی ایشان، مطالب و نگاه فکریشان را دنبال می کنم، اما احساس می کنم، آن همه اطلاعات و آگاهی های ایشان، به خوبی روی کاغذ و احتمالا با فن بیان قوی ادا نمی گردند و این حق مطلب را خوب به جا نمی آورد. همیشه با خواندن مطالب ایشان و همان یکبار شنیدن مطالبشان، به من آگاهی زیادی داد که حاصل تلفیق تفکرات قبلی من با سخنان ایشان بود. در حالی که اطرافیانی را دیدم و می بینم که نمی توانند با آن مطالب یگانه شوند و مغز مطلب را درک کنند، در حالی که انسان های توانمندی از لحاط فکری و سطح علمی هستند.
آرزومندم، در راهی که پیش گرفتید، همیشه پر انرژی باشید و نا امیدی کمتر به سراغتان آید و اثرات کارتان روز به روز فزون تر.