گفتار دهم: خط پیسیدی

گفتار دهم: خط پیسیدی

قلمرو: مرکز آناتولی، منطقه‌‌ی پیسیدیه

زبان: پیسیدی

دوره‌‌ی رواج: ۲۸۸۰-۳۵۳۰ تاریخی(۵۰۰ پ.م- ۱۵۰م.)

دولت‌‌ پشتیبان: هخامنشی

جایگاه‌‌های کشف متونی به خط پیسیدی

قوم پیسیدی^[1] یکی از اقوام آریایی کهن مقیم آناتولی است که با لوکیایی‌‌ها و لودیایی‌‌ها خویشاوندی داشته و شبیه به آنها زبانی مشتق از لوویایی در میانشان رواج داشته است. قلمرو پیسیدیه در شمال پامفیلیه و شمال شرقی لوکیه قرار داشته است. نزدیک به پنجاه نوشته‌‌ی کوتاه تدفینی در این منطقه یافت شده که با خطی مشتق از فنیقی ثبت شده و به زبان این مردم است. این خط را هم طبق معمول از یونانی مشتق دانسته‌‌اند که نادرست است. هرچند هردوی این نویسه‌‌ها به خاطر مشتق شدن از فنیقی با هم شباهت دارند. با این حال حروف یونانی در پیسیدی وجود نداشته است.

متون پیسیدی از چپ به راست نوشته شده و نشانه و حد فاصلی میان کلمات یا جمله‌‌ها در کار نبوده است.

نمونه‌‌ای از خط پیسیدی که با نگاره‌‌ی دو مرد و زنی نقابدار همراه است:

آوانگاری: «دوتاری موسِتوس اِیِه دوتاریس دوتاری اِنِئیس»

«[اینجا مقبره‌‌ی] دوتاری [پسر] موسِتو است و ایِه [دختر] دوتاری [و] دوتاری پسر انِنِئی»