خواندن و نوشتن تاریخ، از این رو ضرورت دارد که چشمان ما را به افقهای ناآشنا و دور از ذهن، اما ممکن و تحققیافته از هستیداشتن میگشاید و با قراردادنمان در زمینهای گسترده از این خطراههها، امکان نقد بیرونی و منصفانهی شیوهی بودنِ خودمان را و خطراههی خویش را به دست میدهد.
(بخشی از جستار تاريخنگاری سيستمی: شرحی روششناسانه)
آنچه تا کنون ( پیش از اشاره دوستان به ضرورت بازنگری ) در “تاریخ ” نوشته شده ؛ باید خمیر شود!