آنقدر در شكوفه و آیینه حل شدى / كز قعرِ چاهِ خاطره بیرون كشیدمت‌

آغشتن‌ات به صخره، نگاهم اسیر كرد / پیچیده‌اى به باد و در این حال دیدمت

پهناور است، تقارنِ زیبای آنچه هست / از صد هزار چیز، چنین برگزیدمت‌

گمنام‌پاره‌اى ز عدم بود، بودنت / من با تراشِ شعر به لب آفریدمت

پژواکِ شورش به زمان، شیوه ساختى‌

در ازدحام سایه‏، فقط من شنیدمت