آويخت موج آهن بر رخنه‌ى سپرها
خنديد زخم گلگون، بر سينه‌ها و سرها
آنقدر فتنه آشفت، چون و چراى پرسش
كآشوب ساخت بنياد، هنگامه‌ى نظرها
گُردان پارسى را از من ببر پيامى
بى باک تا بتازند، در دشتِ نيشترها
آيينه‌هاى گستاخ، جنگاوران نورَند
نيرنگ مى‌شكستند در عرصه‌ى اثرها
ضحاک ديوخو را جم‌چهرگان شكستند
اين مژده بر، بَريدا؛ بر جنگجوى تنها
ياران راست خو را، زروان نگاه دارد
هم پير و هم جوان‌ها، مادينه‌ها و نرها
فهميدن تقارن، بُن‌مايه ى نبرد است
قطعيت شک است اين، “اما”ترين “اگر”ها