سوشیانس تارنمای رسمی شروین وکیلی
اردیبهشت ماه
اردیبهشت نام خود را از واژه‌ی اوستایی «اَرتَه‌وَهیشتَه» گرفته که یعنی «بهترین راستی» یا «بهترین پارسایی». نخستین جایی که این کلمه را برای اشاره به ماه می‌بینیم، در تقویم کاپادوکی است که اردیبهشت را «آرتَه‌اوثَنَه» می‌نامند که برابرنهادی برای همین اردیبهشت است. این ماه در نجوم قدیم با گاو (ثور) نشانه‌گذاری می‌شده و در متون سومری و بابلی آن را آرو می‌نامیدند و با صورت فلکی گوانّا (گاو اخته‌ی آسمانی) و ایزد آبها –ائا- مربوط می‌دانستند. سکاها هم آن را با علامت گاو نشان می‌دادند و «وَرزا» می‌نامیدند. این ماه در متون پارسی باستان «ثورَه‌واهَرَه» نامیده می‌شده که یعنی «بهار درخشان». همین کلمه در ایلامی به صورت «تورومائیر» وامگیری شده و در مصری «پانی‌پت» و در پهلوی «کیسگان» و در عبری «مرحشوان» و در مزدکی «خْوَردار» و در خوارزمی «خُرجسن» خوانده می‌شده است.
اردیبهشت در دین زرتشتی یکی از امشاسپندان بلندپایه و فرشتگان بزرگ است که جلوه‌ی اخلاقی خداوند را نشان می‌دهد و با پارسایی و رعایت قانون طبیعی (اشه/ ارته) همسان است. به همین خاطر هم بزرگترین دشمن دروغ شمرده می‌شود. اردیبهشت مادینه است و با نیروهای گیاهی و سرزندگی زمین و زایندگی کشتزارها هم ارتباط دارد.
ادامه مطلب: ماه اردیبهشت: یکم تا هفتم
رفتن به: صفحات نخست و فهرست کتاب