سوشیانس تارنمای رسمی شروین وکیلی
مبارزه کنید، دعوا نکنید
خیلی از شما بزن‌بزن‌های خیابانی را دیده‌اید، خیلی‌تان مبارزه و مسابقه‌ی بین دو نفر را هم دیده‌اید. شکل ظاهری هر دو این است که دو طرف سعی می‌کنند ضربه نخورند و در عوض ضربه بزنند. هر دو یک چیز است، اما تفاوت‌هایی جدی بین این دو وجود دارد. تفاوت‌ها چیست؟
دانشجو: کسی که مبارزه می‌کند از قوانینی پیروی می‌کند، مثلاً بعضی کارها را نمی‌تواند انجام دهد چون خطا محسوب می‌شود؛ اما دو نفر که در خیابان با هم دعوا می‌کنند سعی‌شان بر این است که هرچه بیشتر یکدیگر را تخریب کنند.
همین‌طور است، دعوا قاعده‌ای ندارد. قواعدی بر مبارزه حاکم است که بر دعوا حاکم نیست.
دانشجو: هدف‌ها هم در این دو متفاوت است؛ در مبارزه طرف می‌خواهد فقط برنده شود و قصد کشتن حریف را ندارد، اما در دعوای خیابانی هدف آسیب رساندن به دیگری است.
بله، در مبارزه قصد شما صدمه زدن به طرف مقابل نیست، فقط قصد بنده شدن دارید، ولی در دعوای خیابانی می‌خواهید به دیگری صدمه بزنید و برنده شدنی در کار نیست.
تفاوت دیگر چیست؟
دانشجو: در مبارزه نظارت وجود دارد.
درست است، در مبارزه نظارتی هست و حتی اگر ناظر هم نباشد گویا یک ناظر درونی وجود دارد.
دانشجو: وقتی ما مبارزه می‌کنیم یا مسابقه می‌دهیم در اصل در حال سنجیدن قدرت خود هستیم، وقتی می‌بازیم می‌فهمیم که باید خودمان را قوی‌تر کنیم.
بله، به عبارت دیگر در مبارزه «من» مهم است. «من» در حال محک خوردن است. «من» در حال یادگیری است. «من» درگیری‌اش با «من» است نه با دیگری. دیگری به من کمک می‌کند. در کتک‌کاری خیابانی «من» فراموش می‌شود و دیگری مسئله است. دیگری را باید زد، باید نابود کرد. تفاوت این دو تفاوت بین اهداف و آماج است. در مبارزه «من» آماج هستم و در نهایت باید بر خود غلبه کنم، اما در دعوای خیابانی این‌طور نیست.
دانشجو: در مبارزه شخص برایمان مهم نیست، اما در دعوای خیابانی ما با خودِ شخص درگیری داریم.
شخصی بودن به معنی هیجانی بودن است. مبارزه هیجانی نیست. یک ویژگی که در مبارزه نمی‌بینید ولی در دعوا وجود دارد خشم و ترس است. خشم و ترس خیلی به هم نزدیک هستند، آدمی که هراسان است معمولاً خشمگین هم هست. در شاهنامه خشمگین‌ترین شاه افراسیاب است و هراسان‌ترین هم خودِ اوست. افراسیاب هم خیلی ترسناک است و هم خیلی ترسو. هم خشمگین است و هم مایه‌ی خشم. هیجان بر او حاکم است و رفتارش مانند همان کتک‌کاری خیابانی است. اما در مقابل رستم را داریم. رستم هیچ‌گاه عصبانی نیست، بزن‌بهادر است، اما خشمگین نیست؛ خیلی آرام است و خوش‌گذران، برخلاف افراسیاب که همیشه در حال حمله کردن و همواره نگران است.
ادامه مطلب: مناظره شکلی از هنرهای رزمی است