من پارسی

درباره‌ي مرکززدايي

باید از دایره­ی فراز و نشیب خودبینی چاره‌ناپذیر و خودحقیرپنداری بیمارگونه بیرون آییم و کمتر سخنانی بگوییم و کلماتی بنویسیم که در برابر ایرانیانِ آینده، آنان که تازان و شتابان در راهند، شرمسار و سرشکسته شویم.

در سراسر متون یونانی قرون ششم تا چهارم پ.م به تصویری از ایرانیان برمی‌خوریم که گویی بیشتر از عجایب‌نامه‌ها و روایت‌های اساطیری سرچشمه گرفته باشد تا تجربه‌ای ملموس از برخورد با مردمی واقعی.

سوگواری بابت آنچه زمانی ایرانیان بوده­‌اند با شرم از آنچه اکنون هستند، دست به دست هم داده و آش درهم جوشی از هیجان‌های گوناگون را بر سفره­‌ی اندیشه­‌ها نشانده است.

در موقعیت کنونی در شرایطی شخصی که راستی و رواییِ خودانگاره‌هایمان و محتوا و ماهیت هستی‌شناختی‌مان مورد تردید واقع شده است ضرورت دارد که به بنیادهای هویتِ خویش بنگریم.

امروز؛ زمانِ بازتعریف ایــرانی‌شدن است، اما این شدن و این دستیابی به هویتِ جدیدِ پارســی، باید با دقت و بزرگ‌منشی انجام شود اگر که می‌خواهد به دستاوردی ماندگار و ارزشمند منتهی شود.

هرکس می‌تواند “پارسی” باشد. یعنی به صفات و ویژگی‌های ابرانسان‌هایی که در فراخنای هزاره‌ها بر این سرزمین گام می‌زدند، نظر داشته باشد و بکوشد ویژگی‌های ایشان را دارا باشد و چنان باشد.

تا زمانی که در ایران‌زمین نسخه­ای درون‌زاد و بومی از تمدن مدرن بازسازی نشود و دست‌مایه‌ی بازتعریف هویتی جمعی قرار نگیرد، قوم با قوم و فرقه با فرقه در این زمینه خواهند ستیزید...